خودآئینی در فلسفه اخلاق کانت

کانت فیلسوف بزرگ مغرب زمین که در تحول فلسفه ی غرب سهم به سزایی داشته ، دارای آراء بسیار مهم و متفاوتی در زمینه ی عقل چه در حوزه ی نظری و چه در حوزه ی عملی است که می توان آن-ها را از بارزترین آرائی دانست که تا به حال در میان فیلسوفان مطرح شده است . فلسفه ی کانت به نوعی نشانگر کوششی است که عقل آدمی برای شناسایی محدودیت های خویش در دو حوزه ی نام برده به کار می گیرد . فلسفه ی عملی کانت در مجموع شامل فلسفه ی اخلاق ، فلسفه ی حقوق ، انسان شناسی و فلسفه ی تاریخ است ، که کانت تمام این مضامین را در یک وحدت تألیفی گردآورده است . مفهوم خودآئینی و خودمختاری انسان مرکز ثقل این وحدت تألیفی را تشکیل می دهد و گوهر این مرکز ثقل ( خودآئینی ) عبارت است از مقام و شأن قانونگذاری که صرفاً مختص عقل بوده و نه هیچ چیز دیگر. عقل به اعتبار شأن عملی اش پایه ی اخلاق است و اخلاق عبارت است از انطباق رفتار با قانون عامِ کلیِ اراده ای که آزاد و خودآئین است . و شاید بهتر باشد بگوئیم که تمامی فلسفه ی اخلاق کانت مبتنی بر حضور خودآئین انسان در این جهان است و بس ، و همین خودآئینی محور اصلی تمام فلسفه ی اخلاق کانت است . کلید واژه : کانت ، اخلاق ، وظیفه ، خودآئینی .